TERSİL TOPLUM
Yan-yana getirdim, öksüz ve yetim tüm sayıları;
Toplamak istedim, ama toplayamadım onları:
Sindirmediler ki; devamlı gördüler, farklarını…
Kestirmeden gideyim ve yapayım dedim, çarpmayı;
Bu sefer de tercih ettiler, bölünüp-çırpılmayı;
Ufalayıp-boşalttılar, aşkların anlamlarını…
Tekrar-tekrar denedim, toplama-çarpma işlemini;
Kalbim buruk; nafile aradım, işaretlerini…
Eksi-bölü çizgiler kaplamış, en ücra yerleri:
Cebimin dip köşelerini, avucumun içini,
Okuldaki Ayşe’nin minik beslenme sepetini,
Yeni haritaları, aritmetik kitaplarını…
Akıl-bilim gidince, zulmün çeşitleri doldurdu.
Zeminler yok oldu! Nerde bu, yer çekimi kanunu?
Bilemedim ki! Ben ters miyim? Düz mü? Var mıyım? Yok mu?
“Ters eleme-seçim”ler oluşturdu, “Tersil Toplum”u.
Kenarda gördüm aynayı; hem kırık, hem de buğulu;
Birden güneş vurdu; canlandırdı, yitik umudumu...
Hasan ER