ŞEHİTLİK CADDESİ

Paşabahçe'de bir cadde; bir yanı mezarlık, adı Şehitlik Caddesi…

Dondurma arabası görünürken köşesinden, hem de üç tekerlekli;

"Dondurmam kaymak! Bitiyor be, vişne-sade!" diye bağırırdı, sahibi.

Kirli-terli parmaklı ve şıkırdaklı plastik ayakkabılarımla;

Heyecanla koşardım evime, mavi-askılı kısa pantolonumla;

Eli Benli, Burnu Benli, Boynu Benli Annem’den isterdim; bir dondurma…

Gerçek aşkı da ilk defa gördüm, orada; Altın Dişli Fatma Abla’da…

Mehmet’ini sayıklayarak ve bilerek öldü, loğusa yatağında;

Mezarlık yokuşunda, her zamanki akordiyon sesi; duyulduğunda...

İyem tablolarındaki gibi iri-mahzun gözlü Emine ve Güler;

Evimizin önündeki dut ağacına çıkar, oynardık; hep beraber.

Bazen de değiştirerek okurduk; Teksas, Tom Miks ve resimli dergiler.

Sene bin dokuz yüz altmış, Rahmetli Babam’ın tutundum bir paçasına;

Teslim etti beni, Paşabahçe’de; Öğretmen Remziye Zeytinkaya’ya.

Ter bastı, burnum da akar gibi oldu; öğretmenin ana kucağında...

Kalın cam gözlük, siyah kolluklu Numan Öğretmenim; üçüncü sınıfta,

Ağzından tükürük sıçratarak anlatırdı dersi, pek de heyecanla…

Tahtaya kalktığımda tebeşir tozları dolardı, ağzıma-burnuma.

Mahalleden de komşuydu, çatık kaşlı sınıf arkadaşım Mine Tekgöz;

Onun için yanına gidip, konuşamazdım aklıma gelen; birkaç söz!

Sınıf birincimiz Fikret söylerdi; Pol Anka, Elvis ve Selçuk Alagöz…

Okul çeşmesinden ağzımı dayayıp içerdim, simit kokulu suyu.

Sınıf başkanımız Mehmet Kadırga’nın abi duruşu, pek bir gururlu;

Bir kere de ayırmıştı Orhan’la olan, nadir kavgalı durumumu…

Mahallemizin arka bahçesinde: Çayır-çimen, tepesi de koruluk;

Üstümüz-başımız yeşilleninceye kadar, top peşinde koştururduk.

Çimen kokusu karışık-mutlu, dizler yaralı; ter içinde olurduk.

Komşumuz İtfaiyeci Rahmetli İbrahim Amca “Oku!” derdi, bana;

Eşi Sıdıka Teyze’nin reçelleri, tadı gitmez; hala damağımda.

Ahşap kapımızın yağsız-pirinç kolunun gıcırtısı, hep kulağımda…

Bebekken, anacığım süt işi yaptığında; ilgi bekler ağlarmışım;

Boş yere sararmış sırtına, sıcak kucağını ister; hiç durmazmışım.

Koca kafalı, oldukça kısa boylu; hisli ve uslu bir çocukmuşum.

Elli kiloluk güğümleri, kuyuya salardı Anam; süt kesilmesin.

Eli-ayakları öpülesi, Allah sana sağlıklı ömürler versin.

Süt ve yoğurt işine rağmen; “Bu evde, temizlik meleği mi var?” dersin.

Lambalı Aga radyomuzda istasyonlar arardı, Mavi Gözlü Babam;

Orhan Boran’la Yuki, Vedat Demirci’den de çocuk saati; hiç bıkmam.

Jülide Gülizar’lı haberlerle kaptım, güzel Türkçemiz’i; unutmam…

Geçenlerde ziyaret ettim; doğup-büyüdüğüm, bu güzel toprakları:

Şehitlik Caddesi daralmış; bağrına saplamış, çıkmaz sokaklarını!

Zaten koru-çayır da kalmamış; sadece soru işareti ormanı!..

                                                                                            Hasan ER