YAKAZA
Allahım, ne ateştir bu böyle! Küllenmedi bir türlü.
Aşkımı söndürmedi yaşım; yalnız-sessizce yürüdü.
Bilemedim o anı. Gece mi? Yoksa hâlâ gündüz mü?
Ben oldun; her yanda, her şey oldun; muhtacım sana, her an.
Mahcubum sana her zaman; aşkın yaptı, beni “yakaza”n.
Amacım, dost olmak sana; verdin her şeyi, hiç almadan.
Sensiz değil; hep, senli kaybolmak isterim; alt beynimde.
Ey dostlar dostu; sakın bırakma beni, kendi hâlimde.
Yanık nefes Er; “yakaza”nın oldu, yaşanan her demde.
Hasan ER
Yakaza: Uyku ile uyanıklık arasında; düş mü, gerçek mi olduğu; belli olmayan hâl.