Evrenin her noktasında, her anında bir terazi;
Bizlere düşen, yaşamda tutturmak dengelemeyi.
Saçlarımı tarayan rüzgâr oldu, nefesin;
Sarı çiçekte parladı, masum bakışların…
Buharlaşıp, bulutlara karıştı gözyaşın
Ve yağmur olup, tenimi yıkadı ansızın…
Çeşme akıttı, damla yaşlarını;
Yeşertti, yemyeşil yosunlarını.
Mini dünyanın minik ormanları;
Damla şelaleden aldı, aşını…
Tel-tel emekle yudum-yudum sevgiyle
Söz vermiştik, birbirimizi örtmeye...
Bin dokuz yüz altmışların ilk yarısı...
Paşabahçe'nin tek yazlık sineması;
Bitişiğinde, Tevfik Paşa Yalısı.
Arada duvar ve defne yaprakları;
Zaten duvar üstü de cam kırıkları...
Çay içmek istiyorum, Emirgân’da;
Yaşlı çınar ağacının altında…
Semaver arıyorum, masalarda;
Bir martı uçtu, acele çığlıkla…
Anılarım, acımasız-iğneler oldu;
Aşklarıma tek-tek, nakış-yamalar vurdu…
İbrişimler buldum, işledim onurumu;
Düşler izledim, yitirmedim umudumu…
Sanki eksik bir şeyler kaldı; bitiremedim…
Neydi ki? Düşün-düşün, bir türlü bulamadım.
Belki, yarım kalmış-sararmış o dizelerim;
Belki de, hayatımdaki o kararsız dilim…
Allahım, ne ateştir bu böyle! Küllenmedi bir türlü.
Aşkımı söndürmedi yaşım; yalnız-sessizce yürüdü.
Bilemedim o anı. Gece mi? Yoksa hâlâ gündüz mü?
Leyla’ya sorsan, “Mecnun’um” der;
Hem onda bekler, hem de özler…
Mecnun’da, “ben” demez zerreler;
Onsuz dökülmez, kelimeler…
Hayatının dip köşelerinde dolaşırken,
Civelek birilerini görürsün aniden!
“Dostumu artık buldum!” dersin, ümitler varken;
Son kalleş tekmeyi de ondan yersin, düşerken!
